Πρόκειται για ένα υβριδικό φιλμ που συνδυάζει δύο ιστορίες και αντλεί τον τίτλο, το θέμα και μέρος της δομής του από τη συνεργασία των κινηματογραφιστών Μούρναου και Φλάχερτι. Ο ίδιος ο Γκόμες την περιγράφει ως «μια ταινία για όσα έχουν χαθεί», με τις αριστοτεχνικά τραβηγμένες ασπρόμαυρες εικόνες, γυρισμένες σε 16mm και 35mm από τον Ρούι Πόσας, να αποπνέουν μια αίσθηση νοσταλγίας. Το πρώτο μέρος της ταινίας, που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Λισαβόνα, ακολουθεί μια θρησκευόμενη γυναίκα που ανησυχεί για τη καταθλιπτική γειτόνισσά της. Το δεύτερο μέρος μάς μεταφέρει σε μια πορτογαλική αποικία της δεκαετίας του ’60, όπου ένας παλιός εραστής, αφηγείται μια παθιασμένη ιστορία αγάπης κοντά στο όρος Ταμπού. Η ταινία αποτίει φόρο τιμής στην αισθητική του βωβού κινηματογράφου, συνδυάζοντας νοσταλγία, χιούμορ και μελωδίες ποπ της δεκαετίας του ’60, ενώ αποτελεί ένα από τα πιο συγκινητικά έργα του Γκόμες.