Η Αντουανέττα Αγγελίδη είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του μοντερνισμού στον ελληνικό κινηματογράφο, και συγκεκριμένα, του φεμινιστικού πειραματικού κινηματογράφου. Βαθιά πολιτικοποιημένη και μυημένη σε ριζοσπαστικά διανοητικά ρεύματα, όπως η ψυχανάλυση, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κατασκευάζει αρχιτεκτονικά μια οπτική γλώσσα που αποδομεί την πατριαρχική αναπαράσταση των γυναικών, αλλά και προσφέρει ποιητικές εικόνες μιας παράδοξης αφύπνισης, μέσω του ονείρου και του ανοίκειου, στους βυθούς του ασυνειδήτου και της επιθυμίας. Στην πρώτη ασπρόμαυρη ταινία της Idées Fixes / Dies Irae (Παραλλαγές στο ίδιο θέμα) (1977), με την οποία καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, διαφαίνεται ήδη η δεξιοτεχνία της Αγγελίδη στην εικαστική σύνθεση του κινηματογραφικού κάδρου αλλά και στην ενορχήστρωση της γλώσσας, του θορύβου και της σιωπής. Στην ταινία Τόπος (1985), η δημιουργός κατασκευάζει ονειρικά τοπία με ζωγραφικές αναφορές στο έργο του Μαζάτσο και του Μπαλτίς, και παίζει με την πολυφωνία και τη σιωπή. Οι ώρες: Μια τετράγωνη ταινία (1995) αντλούν έμπνευση από παιδικές μνήμες και τραύματα καθώς και από ιστορικές εμπειρίες του αντιδικτατορικού αγώνα, και δείχνουν τη λυτρωτική αξία της καλλιτεχνικής αυτοέκφρασης. Στο Κλέφτης ή H πραγματικότητα (2001), οι διεργασίες του ονείρου τέμνονται με τις διεργασίες του πένθους, και η ταινία είναι μια κινηματογραφική σύνθεση υψηλής εικαστικής αξίας. Προβάλλονται επίσης οι ταινίες Ώρα μεσημεριού (2006), μια σπουδή στο Γκραντίβα με στοιχεία από την τέχνη της περφόρμανς, καθώς και το 121280 Ritual (1980/2008), στο οποίο οι εικόνες της εγκυμονούσας Αγγελίδη επενδύονται με ένα ποιητικό ηχοτοπίο. Τέλος, προβάλλεται το ντοκιμαντέρ της κόρης και συνεργάτιδας της Αγγελίδη, Ρέας Βαλντέν, Έμμονες ώρες στον τόπο της πραγματικότητας (2022), στο οποίο η δημιουργός αφηγείται τις πρωτοποριακές πρακτικές της, τα προσωπικά και πολιτικά τραύματά της, τη σχέση της με τον φεμινισμό καθώς και την υφέρπουσα τύφλωση και τις μεταμοσχεύσεις οφθαλμών που της προσέφεραν ένα «νέο βλέμμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2024 βραβεύτηκε στα αμερικανικά Anthology Film Archives με το Ground Glass Award για την εξαιρετική συνεισφορά της στον χώρο της πειραματικής τέχνης.

Συντονισμός: Ιάκωβος Σκενδερίδης
Εισαγωγικό κείμενο: Ιουλία Μέρμηγκα