Η ταινία παριστά μια διεσταλμένη στιγμή. Μια στιγμή-μεταίχμιο, κατά την οποία οι μνήμες ρέουν σχεδόν ταυτόχρονα, και η συνοχή τους έχει την αυθαιρεσία και την αυστηρότητα της αλληλουχίας ενός ονείρου. Είναι ολόκληρη ένα κινηματογραφημένο όνειρο. Μια γυναίκα γεννά και πεθαίνει. Τη σ τιγμή του θανάτου της, στιγμή μεταιχμιακή, σαν την αρχή του ύπνου, το πρόσωπό της σκορπάει και παίρνει τις όψεις όσων τής παραστέκουν στον θάνατό της. Το σώμα της σπαράσσεται από τις συγκρούσεις αυτών που το κατοικούν. Η φωνή της αναλύεται σε πολλές φωνές και πολλούς ρόλους. Ο χώρος της ταινίας είναι το σώμα: Ανασαίνει, βλέπει, ακούει, θρηνεί, απαντάει..