Η μνήμη ως κατασκευή και ως εσωτερικός παλμός. Η Σπένδω, στα όρια της αυτοκτονίας, ξαναζεί τη ζωή της, την ανασυνθέτει και ελευθερώνεται από αυτή. Η μελαγχολία ρέει και γεμίζει τον χώρο. Οι ώρες συνυπάρχουν και συμπλέκονται. Ο κόσμος, σαρκοβόρος μηχανισμός. Μια κάθοδος αρχίζει, μια βύθιση ρυθμική στο πάχος της μνήμης. Στον τόπο όπου το Κακό εμφανίζεται με τη μορφή του Καλού. Ώσπου η μνήμη δεν καθηλώνει πια, δεν επαναλαμβάνει, μέσα της γλιστράει μια νέα οπτική. Οι ώρες ανασυντίθενται χωρίς θόρυβο. Η βίαιη εξάρτηση είναι πια παρελθόν. Η αφηγηματικότητα της ταινίας παράγεται από το οδυνηρό πέρασμα από τους εγκλωβισμένους χρόνους σε μια νέα ροή. Από τη σιωπή της αλαλίας στην ενεργή ησυχία του διαλογισμού.