Το γυμνό σώμα της μητέρας σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Η φωνή του παιδιού. Μέσα και έξω, ύμνος στη ζωή. Η ΜΗΤΕΡΑ: «Δώδεκα δωδεκάτου του ογδόντα είναι η παραμονή της γέννησης του γιου μου. Εγώ. Γυμνή. Για να ξορκίσω τον φόβο μου, θέλησα να βυθιστώ στα μαύρα νερά, να προβάλω και να αγκαλιάσω την κοιλιά μου, σε μια ανάμνηση-λήθη του ότι το να πεθαίνεις γεννώντας είναι σαν να γεννιέσαι πεθαίνοντας». Η ΚΟΡΗ: «Επιστρέφω στον δεύτερο εαυτό μου. Η μυρωδιά της. Δική μου. Το κέντρο όπου βυθίζομαι. Η ασφάλεια είναι μια μυρωδιά». Το οπτικό υλικό της ταινίας καταγράφει το μυστικό τελετουργικό-περφόρμανς της Αγγελίδη το 1980. Έμεινε ανεμφάνιστο, κρυμμένο στο πατάρι, για είκοσι οχτώ χρόνια. Το 2008 το κατέβασαν με τη Βαλντέν, και συνέθεσαν την ταινία.