Η Άνιες από την 1 έως τις 10
Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας αποτίνει φόρο τιμής και αποχαιρετά τη σπουδαία σκηνοθέτη – αλλά και φωτογράφο, εικαστικό, συγγραφέα και παραγωγό– Ανιές Βαρντά (1928-2019). Το αφιέρωμα «Η Ανιές από τη 1 έως τις 10» αποτελείται από 10 ταινίες μυθοπλασίας. Το 1955, η νεαρή φωτογράφος Βαρντά σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία Πουάν Κουρ, όπου, με μοντάζ του Αλαίν Ρενέ, η ιστορία του αγώνα των ψαράδων του ομώνυμου χωριού εκτυλίσσεται παράλληλα με την ιστορία ενός ζευγαριού.
Ο επιδραστικός κριτικός του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ έγραψε ότι πρόκειται για την πρώτη ταινία του γαλλικού Νέου Κύματος, παρόλο που η Βαρντά βρήκε τη θέση της στην ανδροκρατούμενη Νουβέλ Βαγκ – περισσότερο κοντά στον Αλαίν Ρενέ και τον Ζακ Ντεμί, παρά στην παρέα των Cahiers du Cinéma– το 1962 με την περίφημη ταινία Η Kλεό από τις 5 έως τις 7.
Έκτοτε θεωρείται «η μητέρα της Νουβέλ Βαγκ». Η ταινία Πλάσματα (1966), υπό το διπλό πρίσμα της διαδικασίας γένεσης ενός μυθιστορήματος και της γέννησης ενός παιδιού, αντηχεί με την επωδό της Βαρντά, αλλά και εν γένει της Νουβέλ Βαγκ, ότι οι σκηνοθέτες, όπως και μυθιστοριογράφοι, πρέπει να ασκούνται σε όλο και μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας. Αντιμετωπίζοντας δυσκολίες στη Γαλλία, η Βαρντά κατέφυγε στο Λος Άντζελες και σκηνοθέτησε την ταινία Αγάπη λιονταριών (...και ψέμματα) (1969), με την οποία αναστοχάζεται την τότε επικαιρότητα αλλά και τον ίδιο τον μηχανισμό του κινηματογράφου. Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε αυτήν την ταινία η αβαν-γκάρντ σκηνοθέτης Σίρλεϊ Κλαρκ παίζει τον εαυτό της. Στην ταινία Η μία τραγουδά, η άλλη όχι (1977) αποτυπώνεται η συμμετοχή της Βαρντά στο γυναικείο κίνημα, και ο φεμινιστικός αναστοχασμός της εκδιπλώνεται και εδώ σε μια δυαδική σκηνοθετική δομή, η οποία αντηχεί με το σύνθημα «το προσωπικό είναι πολιτικό». Ενώ γι’ αυτήν την ταινία η Βάρντα είχε πει ότι «ήθελα να δείξω τη χαρά του να είσαι γυναίκα», στην ταινία Ντοκιμαντέρ (1981) στρέφει το βλέμμα της στις δυσκολίες αλλά και στη στοργή της μητρότητας.
Ο νέος εφηβικός κόσμος των βιντεοπαιχνιδιών γίνεται ο καμβάς για να αφηγηθεί, στην ταινία Κουνγκ-Φου Μάστερ (1988), τον έρωτα μιας μητέρας για έναν φίλο της κόρης της. Από μία άλλη, όχι αντίθετη αλλά διασταυρούμενη φεμινιστική σκοπιά, στην ταινία Δίχως στέγη, δίχως νόμο (1985), για μια ελεύθερη περιπλανώμενη νεαρή γυναίκα, η Βαρντά μας καλεί να σκεφτούμε το τίμημα της ελευθερίας. Η ταινία Ο Ζακό από τη Νάντη (1991) αφηγείται τα παιδικά χρόνια του σκηνοθέτη Ζακ Ντεμί, ο οποίος πέθανε από Aids το 1990 και υπήρξε σύντροφος της Βαρντά από το 1962. Τέλος, στην ταινία Εκατό και μία νύχτες (1995), η οραματική και παιγνιώδης Βαρντά, αναστοχάζεται εκ νέου τον ίδιο τον κινηματογράφο μέσα από μια ιστορία «αναταραχής του αρχείου» ενός ηλικιωμένου σκηνοθέτη από μια ομάδα νεαρών επίδοξων κινηματογραφιστών.
