Πρόγραμμα

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΑΣΤΥ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ

Περιγραφή Στο πρόγραμμα για το αφιέρωμα στον Λουκίνο Βισκόντι γίνεται εισαγωγή στο έργο του από την Αγλαΐα Μητροπούλου: Τα κόκκινα λάβαρα του Μητροπολιτικού Ναού στο Μιλάνο την οδηγούν συνειρμικά στον αριστοκράτη με την προλεταρική συνείδηση. Στο έργο αλλά και στον βίο του Λ. Βισκόντι η έννοια της αντίφασης παίρνει την διάσταση της μητέρας της δημιουργίας. Η κινηματογραφική του σταδιοδρομία ξεκινά με την γνωριμία και την συνεργασία του με τον Ζαν Ρενουάρ. Έπειτα στο Χόλιγουντ θα καταρτιστεί τεχνικά και το 1941 θα γυρίσει το "Ossessione", μία από τις πρώτες νεορεαλιστικές ταινίες. Η επαναστατικότητα της ταινίας "Η Γη Τρέμει" (1948) έγκειται στον ανυπέρβλητο κοινωνικό της χαρακτήρα. Ωστόσο η ταινία ήταν εμπορική αποτυχία και ο Βισκόντι στράφηκε στην όπερα και το θέατρο Το 1951 γυρίζει την "Μπελίσιμα",ταινία με την Α. Μανιάνι, στην οποία κυριαρχεί το θέμα της εκδίκησης. Στην ταινία "Σένσο" (1954) μπολιάζει οπερετικά στοιχεία και δημιουργεί έναν υποβλητικό ρομαντικό ρεαλισμό, ενώ στην ταινία "Λευκές Νύχτες" συνδυάζει την λογοτεχνία και το θέατρο. Η επόμενη ταινία "Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του" (1960), με την Κατίνα Παξινού, είναι τόσο καλλιτεχνική όσο και εμπορική επιτυχία. Έπειτα θα κινηματογραφήσει τον ξεπεσμό μια κάστας στον "Γατόπαρδο" (1963) και τα χαμένα όνειρα της νιότης στο "Μακρινά Αστέρια της Άρκτου" (1965). Το 1967 αποδίδει κριτικά τον "Ξένο" του Καμύ και ύστερα στην ταινία "Καταραμένοι" (1968-69) εμβαθύνει στον αλλοτριωτικό ναζισμό. Ο έρωτας του "Θάνατος στη Βενετία"(1970) με την μουσική του Γκούσταβ Μάλερ και την ερμηνεία του Ντερκ Μπόγκαρτ μας κάνει να βλέπουμε την ομορφιά καθαυτή, ενώ το πάθος και η τρέλα του "Λούντβιχ"(1970) τις σκοτεινές ερωτικές δυνάμεις. Τέλος, οι ταινίες, του σχεδόν παράλυτου πλέον Βισκόντι, "Η Γοητεία της Αμαρτίας"(1974) και "Ο Αθώος" (1975) είναι τα τελευταία δείγματα ενός αμετανόητου δημιουργού. Ακολουθούν αναφορές στις ταινίες του αφιερώματος, με στοιχεία από τα ζενερίκ, φωτογραφίες και σύντομες περιγραφές.