Ενότητα 2: Γαλλικές επιρροές στον ελληνικό κινηματογράφο

Η Αντουανέττα Αγγελίδη σημειώνει για την ταινία: «Τα τρία ζητήματα που από την αρχή με απασχολούσαν είναι η σημασία της κινηματογραφικής γραφής ως εγγραφή του αντιστικτικού διαλόγου των φωνών που παράγονται από την κινηματογραφική ετερογένεια, η διερεύνηση των ορίων της κινηματογραφικής αναπαράστασης, και η ενσωμάτωση της υποκειμενικότητας της δημιουργού. Η ταινία αφορά τις αναπαραστάσεις του γυναικείου σώματος στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης: το φύλο ως κατασκευή και όχι ως μοίρα. Δομείται σε δύο άξονες. Αφενός, οι αναπαραστάσεις του σώματος και το σώμα της αναπαράστασης. Αφετέρου, το ζήτημα της γραφής σε κατάσταση, και όχι για την κατάσταση. Η ταινία γράφεται από την αρχή ως συγχρονική και διαχρονική σύνθεση και αναίρεση των κωδίκων ορισμένων εικόνων και ήχων. Η αναστροφή του κώδικα, καθώς και η σύγκρουση των διαφορετικών κωδίκων, γίνεται μέθοδος της γραφής και επομένως και της ανάγνωσης της ταινίας. Μια διαδοχή από έμμεσες αναφορές και παιχνίδια σχολιάζουν ανατρεπτικά αισθητικές θεωρίες και συγκεκριμένα έργα τέχνης».

Η Αντουανέττα Αγγελίδη (1950) είναι πρωτοπόρος του avant-garde κινηματογράφου στην Ελλάδα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στην Αθήνα, σκηνοθεσία στη σχολή IDHEC και μαθητευσέ με τον Κριστιάν Μετς στο Παρίσι. Σκηνοθέτησε τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες – Παραλλαγές στο ίδιο θέμα (1977), Τόπος (1985), Οι ώρες (1995) και Κλέφτης ή η πραγματικότητα (2001)– καθώς και εικαστικές εγκαταστάσεις. Το έργο της έχει προβληθεί και αναγνωριστεί διεθνώς.