Νιόπαντρος, μικροαστός γραφειοκράτης φέρνει τη σύζυγό του στη Ρώμη για μια ακρόαση από τον Πάπα. Όμως, αυτή εξαφανίζεται. Κυνηγώντας τον αστέρα του αγαπημένου της φωτορομάντζου, μπλέκεται στο γύρισμα ενός επεισοδίου του σε νησάκι εκτός Ρώμης. Και ενώ ο σύζυγος πασχίζει απεγνωσμένα να καλύψει την απουσία της, εκείνη ανακαλύπτει ότι οι γόητες του θεάματος είναι "εικονικοί". Γραμμένη από τον Αντονιόνι, αυτή η κωμική "ηθογραφία" έγινε η πρώτη, άδικη, αποτυχία του Φελίνι, παρόλο που η εμπειρία του από τα φωτορομάντζα και το τρυφερά σατιρικό του βλέμμα στον επαρχιωτισμό και τη διαφθορά της αθωότητας των ηρώων τον έκαναν ιδανικό σκηνοθέτη της. Μόνο ο Όρσον Ουέλς τη θεωρούσε την καλύτερη ταινία του. Υπερβολή; Το σίγουρο είναι ότι η ειλικρίνεια, η έμπνευση κι ο ανθρωπισμός της απέχουν έτη φωτός από τις σημερινές μυθοπλασίες.