Τρεις απατεώνες αρπάζουν τις οικονομίες φτωχών, ανήμπορων και θεοφοβούμενων επαρχιωτών με αλάνθαστες σκηνοθεσίες: ξεθάβουν "αμαρτωλούς" θησαυρούς από τα χωράφια τους, "εξαργυρώνουν" καθυστερημένες αιτήσεις για στέγαση, αποσπούν "δάνεια" βάζοντας ενέχυρο φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εκμεταλλεύονται αδίστακτα τα θύματά τους, ταυτόχρονα όμως νιώθουν ότι ο χρόνος τους εξαντλείται. Αντιφατικά συναισθήματα τους τραβούν σε διαφορετική κατεύθυνση από το έγκλημα που "αποδίδει". Ο μεγαλύτερος, ο Αουγκούστο, θέλει να πλησιάσει την κόρη που έχει εγκαταλείψει. Ο νεότερος, ο "Πικάσο", να μην αφήσει την πιστή του σύζυγο, που ανακαλύπτει καθυστερημένα τις κομπίνες του. Κάποιοι θεωρούν αυτή την επιστροφή του σκηνοθέτη στις (νεο)ρεαλιστικές ρίζες του πισωγύρισμα από τη "φελινική" φαντασμαγορία του μέλλοντος. Όμως κανείς άλλος δεν θα σκηνοθετούσε τον λαϊκό μικρόκοσμο ενός κοινωνικού "νουάρ", χωρίς να κριτικάρει τα πρόσωπα. Με τόση θέρμη, ζωντάνια, ανθρωπιά και κατανόηση.