Πέμπτη 13 Μαρτίου στις 19:00

Ο Αγγελόπουλος στον Θίασο απομακρύνεται από μια ρεαλιστική αφήγηση του πολέμου, η οποία θα μπορούσε να συγκριθεί με τη μεθοδολογία του ιστορικισμού. Όπως επεσήμανε ο σκηνοθέτης: «Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να αποφύγω τις συμβατικές εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη από τις ταινίες και τις αφήγησεις: πείνα... θάνατοι... διωγμοί». Έτσι, η αφήγηση ξεκινά και εδράζεται στο 1952, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Παπάγου. Το πρώτο πλάνο σεκάνς του Αγγελόπουλου είναι πράγματι μια διαλεκτική εικόνα, αφού το παρελθόν του 1938 έχει συμπτυχθεί στο παρόν της αφήγησης το 1952. Πιο συγκεκριμένα, λειτουργεί ως νυν χρόνος που αντιλαμβάνεται ο θεατής κάθε φορά που προβάλλεται η ταινία, ως χρονική διακλάδωση μέσα από την οποία διεξάγεται διαρκώς ο αγώνας για την εξιλέωση του παρελθόντος (δηλαδή της ήττας της Αριστεράς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και των διώξεων των υποστηρικτών της, για τη δικαίωση των οποίων αγωνίζεται η Νέα Αριστερά -με την οποία ταυτίζεται ο σκηνοθέτης).