Το ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη θα προβληθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
- Σάββατο 11/1/2020, Αίθουσα Β, 17:00
- Σάββατο 18/1/2020, Αίθουσα Β, 17:00
Ένα ντοκιμαντέρ για τις κινητές μονάδες ψυχικής υγείας στις Κυκλάδες. Οι συναντήσεις των θεραπευτών με ανθρώπους που πάσχουν ψυχικά και οι προσπάθειες - σε συνεργασία με την κοινότητα – για τη θεραπεία τους. Η ταινία «αφουγκράζεται» κοινωνίες «κλειστές» που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να μπορούν οι ψυχικά πάσχοντες να ζήσουν ανάμεσα τους.
Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό και συντελεστές και πρωταγωνιστές της ταινίας με συντονιστή την Καλλιόπη Λεγάκη
11/01:
- κ. Στυλιανίδης Στέλιος, Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής, Καθ. Κοινωνικής Ψυχιατρικής Παντείου Πανεπιστημίου, τ. Επιστημονικός Διευθυντής ΕΠΑΨΥ
- κα Φωτεινή Τσαλίκογλου, Συγγραφέας-Καθ. Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
18/01:
- Στέλλα Παντελίδου, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Επιστημονική Υπεύθυνη Κινητών Μονάδων ΕΠΑΨΥ
- Δημήτρης Γαλάνης, Κοινωνικός Λειτουργός ΕΠΑΨΥ
- Μαργαρίτα Τριανταφύλλου, Εξυπηρετούμενη Κινητών Μονάδων Ψυχικής Υγείας ΕΠΑΨΥ
ΜΙΚΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Το γεγονός ότι οι κινητές μονάδες είναι κλιμάκια ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών και ψυχιάτρων, που επισκέπτονται τα νησιά κάθε δέκα πέντε μέρες, για να παράσχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στους ασθενείς, και μάλιστα σε στενή συνεργασία με την τοπική κοινότητα, για μένα στάθηκε συγκινητικό και ταυτόχρονα δελεαστικό να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη θεματική.
Άλλωστε η καταγραφή της δουλειάς των μονάδων ήταν σημαντική γιατί αποτελεί για τους πάσχοντες τη μοναδική διέξοδο, καθώς ζουν σε τόπους κλειστούς και απομονωμένους, σε περιοχές όπου ο φόβος, η ντροπή και το «στίγμα του τρελού» κυριαρχούν ακόμα.
Τα γυρίσματα έγιναν στην Πάρο, Αντίπαρο, Άνδρο και Τήνο και ο στόχος μου από την πρώτη στιγμή ήταν, η κάμερα να «αποτυπώσει» εικόνες και στιγμές ζωής στις Κυκλάδες τον χειμώνα, το «αυθεντικό» με άλλα λόγια «πρόσωπο» των νησιών, μακριά από τα κύματα των τουριστών και όλες τις αλλαγές που συνεπάγονται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Στη διάρκεια των γυρισμάτων γνωρίστηκα και συναναστράφηκα με πολλά πρόσωπα – το επιστημονικό προσωπικό των μονάδων, τους ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ψυχικό πόνο, γιατρούς που δουλεύουν στα κέντρα υγείας, δασκάλους, παπάδες, δημάρχους και αντιδημάρχους, κοινωνικούς λειτουργούς που εργάζονται σε υπηρεσίες των δήμων, διοικητές της αστυνομίας – όλους αυτούς που αποτελούν ένα δυνατό «πλέγμα» προστασίας για τους ασθενείς των νησιών.
Η ως τώρα εμπειρία μου θα έλεγα ότι είναι μοναδική, οι αφηγήσεις και οι εξομολογήσεις των ανθρώπων - από όποια πλευρά κι αν προέρχονται – είναι συγκλονιστικές, διαγράφοντας με τον τρόπο τους τον «κύκλο του σκοταδιού», έναν κύκλο απύθμενο και «παράφορο» , σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα, την ανεξάντλητη και γοητευτική.
