Ενότητα 1: Διάλογος μεταξύ Ταινιοθηκών: από τον Ανρί Λανγκλουά, τον Κλοντ Μπερί και τον Ζαν Ρους στον Κώστα Γαβρά

Η σπουδαία ηθοποιός Ντελφίν Σερίγκ παίζει την Ελέν, μια χήρα ιδιοκτήτρια παλαιοπωλείου, της οποίας το παρελθόν έρχεται να τη στοιχειώσει ακόμα περισσότερο, όταν την επισκέπτεται ένας πρώην εραστής της. Παράλληλα, ο θετός γιος της βασανίζεται από την ανάμνηση μιας κοπέλας με το όνομα Μυριέλ, την οποία γνώρισε στη διάρκεια της θητείας του στον πόλεμο της Γαλλίας με την Αλγερία. Σε αυτή την ταινία ο Ρενέ, παρόλο που δεν περιπλέκει ιδιαίτερα τους δαιδάλους του χρόνου και της μνήμης, όπως στις αμέσως προηγούμενες ταινίες του (Χιροσίμα, αγάπη μου, 1959 και Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ, 1961), χρησιμοποιεί δεξιοτεχνικά φλασμπάκ και συνειρμικές τεχνικές για να δείξει, με ιδιαίτερη κινηματογραφική αποστασιοποίηση, ότι στην πραγματικότητα των χαρακτήρων του το παρελθόν είναι πάντοτε παρόν. Μια ταινία που η Ιστορία διαπερνά τις ιστορίες με ένα ανεξίτηλο και αδήριτο τρόπο.

Ο Αλέν Ρενέ (1922-2014) ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους σκηνοθέτες του γαλλικού κινηματογράφου. Ξεκίνησε με τη δημιουργία ντοκιμαντέρ, με πιο εμβληματικό το Νύχτα και καταχνιά (1956) σχετικά με τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενώ συνδέθηκε με τη Nouvelle Vague, περισσότερο συγκαταλέγεται στους σκηνοθέτες της λεγόμενης «Αριστερής όχθης» (Κρις Μαρκέρ, Αλέν Ρομπ Γκριγιέ, Ανιές Βαρντά, κ.ά.). Πολλές σημαντικές ταινίες του, όπως το Χιροσίμα, αγάπη μου (1959), Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (1961), Μυριέλ (1963), Σταβίνσκι (1974), Προβιντάνς (1977), Ο θείος μου από την Αμερική (1980), αλλά και όλο το υπόλοιπο έργο του, διαπνέονται από την αισθητική και φιλοσοφική διαπραγμάτευση του χρόνου και της μνήμης.