Ενότητα 3: Η Ελλάδα στις γαλλικές παραγωγές
Ο αρχαιοελληνικός μύθος του Ορφέα, του μουσικού που ταξίδεψε στον κάτω κόσμο για να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη, υπήρξε πηγή έμπνευσης για την κινηματογραφική τριλογία του Κοκτώ, η οποία ξεκίνησε με το Αίμα του ποιητή (1930), συνεχίστηκε με τον Ορφέα (1950) και ολοκληρώθηκε με τη Διαθήκη του Ορφέα (1960). Στην τελευταία του ταινία, τέσσερα χρόνια πριν το θάνατό του, ο ίδιος ο Κοκτώ ως Ορφέας κάνει έναν απολογισμό του πολυσχιδούς καλλιτεχνικού του έργου, με τον απαράμιλλο ποιητικό του τρόπο. Η κινηματογραφική ποιητική ή καλύτερα η αυτο-ποιητική του ενσωματώνει το ελευθεριάζον συντακτικό της ποίησης στους φαντασματικούς ρυθμούς των εικόνων του έργου του, για το οποίο, όπως έχει πει ο ίδιος, πέθανε και αναστήθηκε πολλές φορές. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από τον Φρανσουά Τρυφώ και στη διάρκειά της εμφανίζονται πολλές σημαντικές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες.
Ο Ζαν Κοκτώ (1889-1963) γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια, αλλά τραυματίστηκε ψυχικά από την αυτοκτονία του πατέρα του, όταν ήταν δέκα χρονών, καθώς και από το θάνατο ενός φίλου του, όταν ήταν είκοσι χρονών. Υπήρξε ένας από τους πιο πολυσχιδείς καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, εφόσον καταπιάστηκε σχεδόν με όλα τα καλλιτεχνικά είδη (λογοτεχνία, θέατρο, εικαστικά και κινηματογράφο), ενώ συνδέθηκε σχεδόν με όλες τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες της εποχής του. Αυτοκαταστροφικός, με υπερχειλίζουσα σεξουαλικότητα, στην τέχνη του ο Κοκτώ επέδειξε ένα αξεπέραστο μείγμα πάθους και ειλικρίνειας. Άλλες σημαντικές ταινίες του είναι: Η πεντάμορφη και το τέρας (1946) και Τρομεροί γονείς (1948), από το εξίσου σημαντικό θεατρικό του έργο.
