Ενότητα 3: Η Ελλάδα στις γαλλικές παραγωγές

Πρόκειται για μια ποιητική απόδοση της ιστορίας του ναού του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες της Φιγάλειας, στην Πελοπόννησο. Ο δωρικός αυτός ναός χτίστηκε από τον Ικτίνο τον 5ο αιώνα π.Χ. και αφιερώθηκε στον Απόλλωνα, για τη βοήθειά του στην υποχώρηση μιας επιδημίας πανώλης. Με τα λόγια του Πολέ:
«Από τότε που επέστρεψα από το ταξίδι μου στη Μεσόγειο, οι Βάσσες είναι το μέρος με το οποίο έπαθα εμμονή. Όταν το ανακάλυψα είπα στον εαυτό μου “εδώ πρέπει να είσαι”. Έτσι πήγαμε... Θέλαμε να καταγράψουμε στην κάμερα αυτό το αντικείμενο που είχε χάσει τη σημασία του, αλλά το οποίο ήταν φανταστικά μυστηριώδες». Η ποιητική των ερειπίων εκφράζεται και στην αφήγηση του Αλεξάντρ Αστρίκ (σκηνοθέτη και θεωρητικού της Nouvelle Vague): «Τα πάντα επιστρέφουν στη λάσπη και στη στάχτη, τίποτα δεν προκαλεί το χρόνο. Πώς οτιδήποτε θα το τολμούσε άλλωστε;».

Ο Ζαν-Ντανιέλ Πολέ (1936-2004) γεννήθηκε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια και σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Τη δεκαετία του 1950 άρχισε να συχνάζει στους παρισινούς κινηματογραφοφιλικούς κύκλους και γρήγορα αναγνωρίστηκε ως πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης. Ξεχώρισε με το ιδιαίτερο ύφος του στο είδος του ποιητικού ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η ιδιαίτερη γραφή του αναδεικνύεται και στο επίπεδο της μυθοπλασίας, καθώς και στις ταινίες με τον αγαπημένο του κωμικό ηθοποιό Κλοντ Μελκί. Το έργο του δεν είναι εύκολα κατατάξιμο, αν και συνδέθηκε με τη Nouvelle Vague και τους σκηνοθέτες της «αριστερής όχθης». Το 1989, ένα σοβαρό ατύχημα μείωσε την κινητικότητά του και για το λόγο αυτό γύρισε τις τελευταίες του ταινίες στο χώρο μέσα και γύρω από το σπίτι του.