Ενότητα 3: Η Ελλάδα στις γαλλικές παραγωγές

Ο Πολέ, μαζί με τον γερμανό σκηνοθέτη Βόλκερ Σλέντορφ, το 1962-63, ταξίδεψαν με τις κάμερές τους σε χώρες της Μεσογείου. Έπειτα, ο Πολέ, κλεισμένος για έξι μήνες σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο, άρχισε να μοντάρει το υλικό, ώσπου το ντοκιμαντέρ, όπως το διατύπωσε ο ίδιος, «άρχισε να μοντάρεται μόνο του», ενώ τα πλάνα στο μοντάζ, σαν λέξεις, άρχισαν να δημιουργούν «ακολουθίες φράσεων». Ύστερα, ο φίλος του Φιλίπ Σολέρ έγραψε την αφήγηση, ενώ ο Αντουάν Ντιαμέλ έγραψε τη λυρική μουσική. Το ποιητικό και δοκιμιακό αυτό ντοκιμαντέρ είναι περισσότερο ένα ταξίδι στο μεσογειακό χρόνο παρά στο χώρο. Τα πρόσωπα και τα πράγματα του αλλοτινού παρόντος —ένας ψαράς, ένας κήπος, μια ταυρομαχία— αντιπαρατίθενται σε αρχαιοελληνικά και άλλων εποχών ερείπια, ενώ το επαναλαμβανόμενο πλάνο του κοριτσιού με τα κλειστά μάτια στο φορείο δίνει το ρυθμό στο μοντάζ αλλά και παραπέμπει στη λήθη, στην οποία αναγκαστικά υποπίπτει η αρχαιότητα. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ σηματοδότησε την αρχή της αγάπης του Πολέ για την Ελλάδα.

Ο Ζαν-Ντανιέλ Πολέ (1936-2004) γεννήθηκε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια και σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Τη δεκαετία του 1950 άρχισε να συχνάζει στους παρισινούς κινηματογραφοφιλικούς κύκλους και γρήγορα αναγνωρίστηκε ως πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης. Ξεχώρισε με το ιδιαίτερο ύφος του στο είδος του ποιητικού ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η ιδιαίτερη γραφή του αναδεικνύεται και στο επίπεδο της μυθοπλασίας, καθώς και στις ταινίες με τον αγαπημένο του κωμικό ηθοποιό Κλοντ Μελκί. Το έργο του δεν είναι εύκολα κατατάξιμο, αν και συνδέθηκε με τη Nouvelle Vague και τους σκηνοθέτες της «αριστερής όχθης». Το 1989, ένα σοβαρό ατύχημα μείωσε την κινητικότητά του και για το λόγο αυτό γύρισε τις τελευταίες του ταινίες στο χώρο μέσα και γύρω από το σπίτι του.