Πρόγραμμα

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ & ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ (Θεσσαλονίκη) - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Περιγραφή Πρόγραμμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο και την Κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης με τίτλο "Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ KΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ". Αναφέρεται ο χώρος προβολών: Γαλλικό Ινστιτούτο και η περίοδος προβολών: Δεκέμβρης 1982, Γενάρης 1983. Ακολουθούν συντελεστές και αναλύσεις για τις πέντε ταινίες που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα: 1. "ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ" (1956) του Ροζέ Βαντίμ. Σεξ, ερωτισμός σε λογικές δόσεις και ένα νέο πρόσωπο αποτέλεσαν τη συνταγή της μεγάλης αυτής εμπορικής επιτυχίας, η οποία βασισμένη σε μια όχι και τόσο καλοστημένη ιστορία, θα αναδείξει τη Μπριζίτ Μπαρντό σε σταρ, ταυτίζοντάς την με αντίστοιχους ρόλους στο υπόλοιπο της καριέρας της. Η ηρωίδα ενσαρκώνει τη νέα γυναίκα, «της μικρομπουρζουαζίας που αποφασίζει να απαλλαχτεί από τα δεσμά του περιβάλλοντός της», μια γυναίκα παιδί, προκλητική αλλά και ταυτόχρονα αθώα. 2. "Η ΚΛΕΟ ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΕΩΣ ΤΙΣ 7" (1961) της Ανιές Βαρντά. Το σύντομο σημείωμα για την ταινία ξεκινά με συνοπτική αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία της σκηνοθέτιδας, το πέρασμά της από τη φωτογραφία στον κινηματογράφο, τοποθετώντάς την στο κίνημα της Νουβέλ Βαγκ. Το ενδιαφέρον της ταινίας, η οποία περιγράφει δύο ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας πριν μάθει τα αποτελέσματα των σοβαρών ιατρικών της εξετάσεων, δεν έγκειται στο θέμα αυτό καθεαυτό, αλλά στο χειρισμό του και τη χρήση ενός τελείως άναρχου τρόπου αφήγησης. Γίνεται επίσης αναφορά σε μέρος της φιλμογραφίας της σκηνοθέτιδας: "Η ΕΥΤΥΧΙΑ" (1954), "ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ (1966), "ΜΑΥΡΟΙ ΠΑΝΘΗΡΕΣ" (1968). 3. "Η ΣΚΥΛΑ" (1931) του Ζαν Ρενουάρ. Το σύντομο σημείωμα ξεκινά με την παρατήρηση πως η ταινία, προσαρμογή ενός μυθιστορήματος του Ντελά Φουσαρντιέρ, γυρίζεται το 1931, μια χρονιά σημαδιακή: στις Η.Π.Α. έχει μόλις περάσει το κραχ της Γουώλ Στρητ, στην Ισπανία ανακηρύσσεται η δημοκρατία, στη Γερμανία οι Ναζί θριαμβεύουν στις γερμανικές εκλογές, ενώ ο Φριτς Λανγκ γυρίζει τον "ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ" και ο Μπρεχτ γράφει την "ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ". Το σημείωμα αναφέρεται αναλυτικά στην υπόθεση της ταινίας με βασικό ήρωα έναν παντρεμένο ταμία, ο οποίος θα μπλέξει σε μία ερωτική ιστορία με μία πόρνη, ενώ η ταινία χαρακτηρίζεται ως "λαϊκίστικο μελό που αντιπροσωπεύει την είσοδο του σκηνοθέτη στην πολιτικό-κοινωνική διαμάχη της περιόδου 1930-40". Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η πληροφορία πως η ταινία δυσκολεύτηκε να βρει διανομή στις αίθουσες, καθώς προκάλεσε την οργή του κοινού. Γίνεται σύντομη αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία και την υπόλοιπη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, με έμφαση στις ταινίες του: "Η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ" και "ΤΟ ΑΝΘΩΠΙΝΟ ΚΤΗΝΟΣ". 4. "ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ" (1958) του Λουί Μαλ. Το σημείωμα ξεκινά με σύντομη αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία του Λουί Μαλ και την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά το "ASCENSEUR POUR L’ ECHAFAUD" (1957). Η επόμενη ταινία του, "OI EΡΑΣΤΕΣ", βασισμένη σ’ ένα σενάριο της συγγραφέως "σαλονιού" Λουίζ ντε Βιλμορέν, περιγράφει την ιστορία μιας αστής, την οποία υποδύεται η Ζαν Μορώ, η οποία, αν και παντρεμένη, ενδίδει σε ένα "παράνομο" μεγάλο έρωτα. Η ταινία απέσπασε το ειδικό βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών το 1958. Το σημείωμα για την ταινία ολοκληρώνεται με την ύστερη φιλμογραφία του σκηνοθέτη: "ΛΑΚΥΜΠ ΛΥΣΙΕΝ" (1974, "ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ" (1975), "PRETTY BABY" (1978), "ATLANTIC CITY". 5. «ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ» (1961) του Αλαίν Ρεναί. Το σημείωμα παραθέτει εκτενή αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη Αλαίν Ρεναί και του σεναριογράφου Αλαίν Ρομπ Γκριγιέ σχετικά με την ταινία: βασική επιδίωξή των δημιουργών αποτέλεσε το δύσκολο εγχείρημα της αναπαράστασης του συναισθηματικού κόσμου του θεατή. Για την επίτευξη του στόχου αυτού προσπάθησαν να αφαιρέσουν όλα τα εμπόδια της αφήγησης υπό την προϋπόθεση, πως ο θεατής θα ήταν δεκτικός απέναντι σε μια τέτοια πρόκληση. Η τοπική και χρονική σειρά των γεγονότων στην ταινία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας, μιας και ο σκηνοθέτης επιδιώκει να διηγηθεί μια ιστορία από τον εσώτερο κόσμο της συνείδησης. Η διαρκής αίσθηση του διφορούμενου και η δυσδιάκριτη διαχωριστική γραμμή μεταξύ εκείνου που συμβαίνει εντός του ψυχικού κόσμου των χαρακτήρων και εκτός, έχουν ως αποτέλεσμα την πολλαπλή ανάγνωση κι ερμηνεία των σκηνών της ταινίας. Το σημείωμα ολοκληρώνεται με σύντομη αναφορά στα βιογραφικά στοιχεία του σκηνοθέτη και τη φιλμογραφία του, από την οποία ξεχωρίζει τις ταινίες: «ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» (1959), «ΜΥΡΙΕΛ» (1963), «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ» (1965), «Ο ΘΕΙΟΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ». Η τελευταία παράγραφος του οκτασέλιδου σημειώματος για το αφιέρωμα «Ο Μύθος της Γυναίκας και ο Γαλλικός Κινηματογράφος» συνοψίζει την πρόθεση του προγράμματος, να απεικονίσει, μέσω της επιλογής τεσσάρων ταινιών γάλλων σκηνοθετών που εκπροσωπούν το κίνημα της νουβέλ βαγκ και του αμφιλεγόμενου Ζαν Ρενουάρ, τη θέση των γυναικών σ’ έναν αντρικό κόσμο σε μια χρονική περίοδο που καλύπτει ένα διάστημα τριάντα χρόνων (1931-1964). Εκφράζοντας την επιτακτική ανάγκη δημιουργίας μιας κινηματογραφικής λέσχης στη Θεσσαλονίκη, στον αντίποδα του «συγκεντρωτισμού» της πρωτεύουσας, αναγγέλλεται ο επόμενος κύκλος προβολών, ένα αφιέρωμα στους σταρ του Χόλιγουντ και παρατίθενται ενδεικτικά ορισμένοι τίτλοι ταινιών: «Η λεωφόρος της Δύσης» του Γουάϊλντερ, «Ο αετός» με τον Ρ. Βαλεντίνο, «Λυσασμένη γάτα» του Μπρουκς, «Λεωφορείο ο πόθος» του Καζάν.