Ενότητα 1: Διάλογος μεταξύ Ταινιοθηκών: από τον Ανρί Λανγκλουά, τον Κλοντ Μπερί και τον Ζαν Ρους στον Κώστα Γαβρά

Δύο μαθητές, επιστρέφοντας στο οικοτροφείο αρρένων όπου μένουν εσώκλειστοι, αμέσως μετά τις καλοκαιρινές τους διακοπές, οργανώνουν μαζί με τα άλλα παιδιά μια ανταρσία ενάντια στην καταπίεση και τον αυταρχισμό του καθολικού σχολείου τους. Πέρα από την αντικληρική και αντιαυταρχική διάθεση της ταινίας, ο ποιητικός ρεαλισμός του Ζαν Βιγκό έγκειται στο ρευστό και δυναμικό μοντάζ, ενώ κορυφώνεται στη μαγική σκηνή που λαμβάνει χώρα το προηγούμενο βράδυ της εξέγερσης στον κοιτώνα, κατά την οποία τα παιδιά παίζουν μαξιλαροπόλεμο. Η ταινία περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους σκηνοθέτες της γαλλικής Nouvelle Vague και του βρετανικού Free Cinema, όπως για παράδειγμα για την ταινία Τα 400 χτυπήματα (1959) του Φρανσουά Τρυφώ και για το Εάν (1968) του Λίντσεϊ Άντερσον, ενώ ήταν απαγορευμένη μέχρι το 1945.

O Ζαν Βιγκό (1905-1934) θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς γάλλους σκηνοθέτες της δεκαετίας του 1930 που συνέβαλε στην εδραίωση του κινήματος του ποιητικού ρεαλισμού. Γιος ενός δολοφονημένου αναρχικού δημοσιογράφου (με το ψευδώνυμο Μιγκέλ Αλμερέιδα), πέρασε την εφηβεία του σε οικοτροφεία. Σε ηλικία 19 ετών πήγε στο Παρίσι για σπουδές και αρρώστησε από φυματίωση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, πήγε στη Νίκαια και στην Κυανή Ακτή, όπου πρωτοασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και συνεργάστηκε με τον Μπόρις Κάουφμαν, αδελφό του ρώσου σκηνοθέτη Ντζίγκα Βερτόφ. Πέθανε σε ηλικία μόλις 29 ετών από φυματίωση. Πρόλαβε να γυρίσει μόνο τέσσερις ταινίες, των οποίων όμως η επίδραση στον μεταγενέστερο κινηματογράφο ήταν αξιοσημείωτη.