Ενότητα 3: Η Ελλάδα στις γαλλικές παραγωγές

Το ποιητικό αυτό ντοκιμαντέρ αφορά το εγκαταλελειμμένο λεπροκομείο στην κρητική νησίδα της Σπιναλόγκα και εναλλάσσεται ανάμεσα σε πλάνα που κινούνται στα χαλάσματα, όπως τα φαντάσματα, και σε μια εκτεταμένη συνέντευξη με τον τυφλό και λεπρό Επαμεινώντα Ρεμουντάκη. Με τα λόγια του Πολέ: 
«Ποτέ δεν τον ένιωσα ή τον είδα ως παραμορφωμένο. Όταν τον βλέπω εκεί, δεν σκέφτομαι τη λέπρα, σκέφτομαι τον Ρεμουντάκη, τίποτα άλλο... Στην πραγματικότητα, αυτή η ασυμμετρία, όλες αυτές οι ασυμμετρίες στο πρόσωπό του, αντί να του προσδίδουν ασχήμια, του δίνουν ένα είδος απολύτως εξαιρετικής πολλαπλότητας. Ο χάρτης αυτού του προσώπου μου θυμίζει ένα ηφαίστειο, ένα βουνό που έχει υποστεί καταρρακτώδη βροχή και έχει διαβρωθεί, διαμορφώνοντας ένα τοπίο με φυσικό τρόπο».

Ο Ζαν-Ντανιέλ Πολέ (1936-2004) γεννήθηκε σε μια μεγαλοαστική οικογένεια και σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Τη δεκαετία του 1950 άρχισε να συχνάζει στους παρισινούς κινηματογραφοφιλικούς κύκλους και γρήγορα αναγνωρίστηκε ως πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης. Ξεχώρισε με το ιδιαίτερο ύφος του στο είδος του ποιητικού ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η ιδιαίτερη γραφή του αναδεικνύεται και στο επίπεδο της μυθοπλασίας, καθώς και στις ταινίες με τον αγαπημένο του κωμικό ηθοποιό Κλοντ Μελκί. Το έργο του δεν είναι εύκολα κατατάξιμο, αν και συνδέθηκε με τη Nouvelle Vague και τους σκηνοθέτες της «αριστερής όχθης». Το 1989, ένα σοβαρό ατύχημα μείωσε την κινητικότητά του και για το λόγο αυτό γύρισε τις τελευταίες του ταινίες στο χώρο μέσα και γύρω από το σπίτι του.