Το προσωπικό αυτό ντοκιμαντέρ του Φαράζ Φεσαράκι αποτελείται κυρίως από καταγραφές webcam των συνομιλιών μέσω Skype με τους γονείς του στο Ισφαχάν και περιστασιακά με έναν φίλο του. Η ταινία διαμορφώνει περίτεχνα μια γνήσια απεικόνιση μιας οικογένειας που χωρίζεται μεν γεωγραφικά αλλά είναι ενωμένη μέσα από κοινές εμπειρίες και αναμνήσεις. Η κάμερα καταγράφει τα πάντα: από την ασυνήθιστη χιονόπτωση στο Ισφαχάν μέχρι τις ιστορίες από την εποχή που η μητέρα του σκηνοθέτη ήταν φυλακισμένη, αλλά και την επιμονή του πατέρα του να ακούσει τα όνειρα του γιου του από την προηγούμενη νύχτα. Ο Φεσαράκι, αναγνωρισμένος για τη διεύθυνση φωτογραφίας στην ταινία Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό; τ ου Αλεξάντερ Κομπερίτζε, αποδεικνύει τη δημιουργικότητά του ως σκηνοθέτη σε αυτό το συγκινητικό ντοκιμαντέρ, το οποίο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην Μπερλινάλε.

Ο Φαράζ Φεσαράκι είναι Ιρανογερμανός σκηνοθέτης και βραβευμένος κινηματογραφιστής που ζει στο Βερολίνο. Ενώ σπούδαζε Δραματική Λογοτεχνία και Σπουδές Κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο Τέχνης της Τεχεράνης, παρακολούθησε το εργαστήριο του Aμπάς Κιαροστάμι και άρχισε να κάνει τις δικές του ταινίες μικρού μήκους. Το 2012 ξεκίνησε σπουδές στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Βερολίνο. Η ταινία αποφοίτησής του ως διευθυντή φωτογραφίας, «Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό», του Αλεξάντρ Κομπερίτζε, έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό της Μπερλινάλε το 2021, όπου τιμήθηκε με το βραβείο της FIPRESCI. Ο Φαράζ Φεσαράκι έλαβε επίσης υποψηφιότητα για Καλύτερη Φωτογραφία στα Γερμανικά Βραβεία Κριτικών Κινηματογράφου. Το «Τι ονειρεύτηκες χθες το βράδυ, Παρατζάνοφ;» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ως σκηνοθέτη.