Μια σύντομη ιστορία τρόμου. Ένα κινηματογραφικό πέρασμα από το ρεαλιστικό στο φανταστικό, μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού.

Η έφηβη Λουκία φιλοξενείται στο σπίτι της ξαδέλφης της Ηλέκτρας, στη Αθήνα. Τα δύο κορίτσια είναι πολύ διαφορετικά. Ενώ η ξαδέλφη της είναι ανέμελη, η Λουκία προετοιμάζεται για τις πανελλήνιες εξετάσεις και ως εκ τούτου νιώθει ένταση και άγχος. Διαβάζει το σχολικό εγχειρίδιο της ιστορίας αλλά τα ιστορικά γεγονότα ξεπηδούν πολυδιάστατα ανάμεσα από τις γραμμές. Μέσα από το εφηβικό βλέμμα της Λουκίας, η Λιάππα τέμνει εγκάρσια τις διαστάσεις του πραγματικού, του φανταστικού και του συμβολικού. Μια σύντομη ιστορία τρόμου. Ένα κινηματογραφικό πέρασμα από το ρεαλιστικό στο φανταστικό, μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Ταινία σπουδή-πάνω στην εφηβική σεξουαλικότητα και στον φόβο του άγνωστου που αυτή η σεξουαλικότητα κουβαλά και ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής στο ίδιο το κινηματογραφικό μέσο. 

Η Φρίντα Λιάππα (1948-1994) γεννήθηκε στη Μεσσήνη. Το 1968, ενώ σπούδαζε φιλολογία στην Αθήνα, συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη δικτατορία και κατέφυγε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε κινηματογράφο. Διατέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος». Σκηνοθέτησε τις μικρού μήκους ταινίες: Μετά σαράντα μέρες (1972), Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (1977), Απεταξάμην (1980), καθώς και τις μεγάλου μήκους ταινίες Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί (1981), Ήταν ένας ήσυχος θάνατος (1986), Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης (1991), καθώς και πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, στο πλαίσιο της εκπομπής της ΕΡΤ «Παρασκήνιο». Δημοσίευσε αρκετές ποιητικές συλλογές, διηγήματα και ένα μυθιστόρημα. Θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές ελληνίδες δημιουργούς -κατάφερε να μπολιάσει τον ρεαλισμό με μία ποιητική οπτική. Με το έργο αλλά και την προσωπικότητά της “εισέβαλε” σε έναν κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο.