Ένας αποχαιρετισμός στον Ιάσονα 

 

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης δεν είναι πια εδώ. Και αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό σε όλη την οικογένεια της Ταινιοθήκης, την οποία αγάπησε και στήριξε απο μικρός ακόμα, όταν σύχναζε στην οδό Κανάρη, "μαθητεύοντας" στους μεγάλους της 7ης Τέχνης, κοντά στην Αγλαϊα Μητροπούλου, την ιδρύτρια της ΤτΕ, και την Μόνα Μητροπούλου που πάντα μνημόνευε.
 
Ήταν φανατικός υποστηρικτής των δράσεων της Ταινιοθήκης, ερχόταν μάλιστα τακτικά για να προλογίσει κάποια ταινία (η τελευταία φορά ήταν τον Οκτώβριο, στο αφέρωμα μας για την Κατίνα Παξινού), μαγεύοντας το κοινό με τα παραλειπόμενά και τα αντισυμβατικά σχόλιά του.
 
Ο αξιαγάπητος αυτός μύστης του σινεμά, με μακρά πορεία σε έντυπα, τηλεόραση και ραδιόφωνο, είχε απίστευτες γνώσεις για τον κινηματογράφο, ήταν λάτρης του Φίνου και ερανιστής των πιο απίθανων λεπτομερειών και περιστατικών που συνδέονται με την πορεία του "παλιού καλού ελληνικού σινεμά". Αλλά αγαπούσε με το ίδιο πάθος και την μουσική -κάνοντας πιο ξεχωριστά και πιο μουσικά τα απογεύματα μας μέσα από την εκπομπή του "Αθήνα με ακούς;" στον Αθήνα 9,84. Και πίστευε βαθιά οτι το σινεμά (θα έπρεπε να) είναι ένα λαϊκό μέσο ευρείας απεύθυνσης.
 
Ίσως γι' αυτό να μας άφησε και τόσο σημαντικά βιβλία: ένα απάνθισμα των γνώσεών του, τα 20 μοναδικά αυτά έργα, όπως το βιβλίο «Στο τέλος μιλάει το πανί», αποτελούν τεκμήρια μιας ολόκληρης εποχής.
 
Πληθωρικός, ευγενικός, εκκεντρικός, ευαίσθητος αλλά και αιχμηρά σταράτος, χωρίς να φοβάται να λέει αυτό που πίστευε, παθιασμένος, σκανδαλιάρης αλλά και απίστευτα τρυφερός, ο Ιάσονας, αυτό το μεγάλο, σοφό παιδί, θα μας λείψει.

 

Αλλά, τι λέμε; Η βροντερή φωνή και το γέλιο του του θα αντηχεί πάντα εδώ γύρω.