«Το 2004, με πρωτοβουλία του Ντομινίκ Παϊνί, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ συμφώνησε να δημιουργήσει μια έκθεση για το Κέντρο Πομπιντού. Προκειμένου να δώσει συγκεκριμένη μορφή στις επιλογές του, ο Γκοντάρ οργάνωσε μια ξενάγηση στο πλήρες μοντέλο στο σπίτι του στη Ρολ. Η Μιεβίλ βιντεοσκόπησε την επίσκεψη και ο Γκοντάρ έστειλε την κασέτα με τον σεμνό και πρακτικό τίτλο της ταινίας. Η ταινία είναι λοιπόν ένα τεχνικό έγγραφο, το κινηματογραφικό ισοδύναμο ενός προσχεδίου (για τον συγγραφέα), ενός εγχειριδίου οδηγιών (για τους παραλήπτες) και μιας τομής του εγκεφάλου του Γκοντάρ (για εμάς, τους υπολοίπους)». (Νικόλ Μπρενέζ)