Βασισμένο στα λόγια του σαμάνου και ηγέτη των Γιανομάμι, Ντάβι Κοπενάουα, το Ο ουρανός που πέφτει απεικονίζει την κοινότητα των ιθαγενών Ουατορικί, σκιαγραφώντας μια ζωτικής σημασίας τελετή κηδείας, γνωστή ως Ρεάχου, μια συλλογική προσπάθεια να συγκρατηθεί ψηλά ο ουρανός. Η ταινία αποτελεί μια αιχμηρή σαμανική κριτική της παράνομης εξόρυξης χρυσού και του θανατηφόρου μείγματος επιδημιών που φέρνουν οι ξένοι, τους οποίους οι Γιανομάμι αποκαλούν «σαβάρα», και εκείνοι που ο Κοπενάουα αποκαλεί «ανθρώπους των εμπορευμάτων». Αναδεικνύοντας την ομορφιά της κοσμολογίας των Γιανομάμι και των πνευμάτων τους «σαπίρι», ενώ παράλληλα υπογραμμίζει τη γεωπολιτική σημασία αυτού του λαού, το Ο ουρανός που πέφτει μας προσκαλεί σε εισέλθουμε σε ένα όνειρο.

Ο Έρικ Ρόσα, γεννημένος στη Βραζιλία το 1978, αποφοίτησε από το Los Baños της Κούβας. Η πρώτη του ταινία Rocha que Voa (2002) επιλέχθηκε στη Βενετία, στο Ρότερνταμ, στο Λοκάρνο και σε άλλα σημαντικά φεστιβάλ. Από την εκτενή φιλμογραφία του ξεχωρίζουν το Sunday Ball (2014), το Burning Night (2019) και το Edna (2021), που απέσπασαν πολλά βραβεία και είχαν παρουσία σε διάσημα διεθνή φεστιβάλ, όπως τα CPH:DOX, Telluride, Sundance, MoMa New Directors, Visions du Réel. Το Cinema Novo (2016) έλαβε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στις Κάννες το 2016.

Η Γκαμπριέλα Καρνέιρο ντα Κούνια είναι Βραζιλιάνα κινηματογραφίστρια, σκηνοθέτις θεάτρου, ερευνήτρια και καλλιτεχνική ακτιβίστρια για περιβαλλοντικά θέματα. Είναι συνεργάτιδα της Aruac Films και δημιουργός του «Margins project - about Rivers, Buiúnas and Fireflies», μέσω του οποίου αναπτύχθηκαν τα θεατρικά έργα Guerrilla (2015), Altamira 2042 (2019) και Tapajós (2025) και οι ταινίες Edna (2021) και The Falling Sky (2024), που είναι η πρώτη της ταινία ως σκηνοθέτιδας. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στα Wiener Festwochen, Festival D'automne και στο Centre Georges Pompidou.