Η ταινία δεν διαπραγματεύεται μόνο την ταραγμένη ιστορία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και των άλλων νοτιοσλαβικών λαών στις αρχές της δεκαετίας του 1910, αλλά και την ιστορία του βαλκανικού κινηματογράφου. Σ' αυτήν την ιστορική ταινία, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας αναφέρεται σε έναν από τους πρώτους κινηματογραφιστές των Βαλκανίων και αναπαρίσταται ως μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία που συνδέεται, μεταξύ άλλων, με μια γυναίκα επαναστάτρια και με μια καλλιτέχνιδα του καμπαρέ. Ο Στογιάνοβιτς, σε μια πανδαισία ζωηρών εικόνων, συσχετίζει συνεχώς την τέχνη της Μπελ Επόκ και τον κινηματογράφο με την επαναστατική δράση και τους ιδεολογικούς αγώνες. Ο οίκος ανοχής ως χώρος συνωμοσιών και δολοπλοκιών και οι συμβολικές παραστάσεις καμπαρέ συνιστούν κατά κάποιο τρόπο και την σκηνή της βαλκανικής ιστορίας.

Ο σέρβος Νικόλα Στογιάνοβιτς (1942-2021) ήταν σκηνοθέτης, σεναριογράφος και καθηγητής ιστορίας του κινηματογράφου. Σκηνοθέτησε περισσότερες από 20 ταινίες, μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικά δράματα. Οι ταινίες του βραβεύτηκαν στα σημαντικότερα γιουγκοσλαβικά κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του σημαντικού γιουγκοσλαβικού κινηματογραφικού περιοδικού Sineast. Θεωρήθηκε ένας από τους σημαντικότερους μελετητές του έργου του Ακίρα Κουροσάβα.