Η γαλλο-αμερικανίδα Μπαμπέτ Μανγκόλτ, σκηνοθέτις, διευθύντρια φωτογραφίας και φωτογράφος, κατέχει διεθνώς μια ξεχωριστή θέση στον ανεξάρτητο πειραματικό κινηματογράφο και στην καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης. Έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε το έργο της για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ιδιαιτερότητα της δεν προκύπτει από μια αμιγώς υλιστική διερεύνηση του κινηματογραφικού μέσου, όπως σε κάποιες εκδοχές του λεγομένου “δομικού φιλμ”, αλλά από την επίμονη διερώτηση για την ίδια την πράξη του κοιτάγματος στο έργο της.

Στην πρώτη της ταινία, Τι ήξερε η Μέιζι (1975), διερευνά πώς είναι να κοιτάμε μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Στο αυτοπορτραίτο της, H κάμερα: Εγώ (1977), κοιτάμε πώς κοιτάει μια φωτογράφος αλλά και πώς είναι να κοιτάμε τους εαυτούς μας να φωτογραφίζονται. Στο σημαντικό ντοκιμαντέρ της, Κινηματογραφική τοποθεσία, ο ουρανός (1982), με βαθιά εικαστική αίσθηση, στοχάζεται οπτικοακουστικά τις ετεροτοπίες της αμερικανικής φύσης και τους μύθους της Άγριας Δύσης, ενώ στο Ορατές πόλεις (1991), κοιτάζοντας το ραγδαία αναπτυσσόμενο αστικό τοπίο, εξερευνά, μέσα από τα μάτια δύο μη προνομιούχων γυναικών, τί σημαίνει να έχει κανείς ένα σπίτι. Επίσης, στο ντοκιμαντέρ Τα μοντέλα του πορτοφολά (2003), διερευνώντας σε βάθος και αποτίνοντας οπτικά φόρο τιμής στον σπουδαίο σκηνοθέτη Ρομπέρ Μπρεσόν, μας δείχνει και τη βαθιά επιρροή του αναφορικά με την αίσθηση του χώρου στο δικό της σκηνοθετικό ύφος.

Στα ντοκιμαντέρ της για τις τέχνες του χορού και τις περφόρμανς είναι εμφανής η δεξιοτεχνία και η ακρίβεια της στην αντίληψη του χώρου και του χρόνου, καθώς αυτοί διαμορφώνονται από την κίνηση των σωμάτων. Η Μανγκόλτ πρωτίστως παρατηρεί, ενώ από την παρατήρηση σαγηνεύεται η ίδια, κι έπειτα μεταδίδει τη σαγήνη της για τις σωματικές τέχνες στους θεατές. Εδώ προβάλλονται: τρία ντοκιμαντέρ για το έργο της ιέρειας του μεταμοντέρνου χορού Τρίσα Μπράουν: Κινητήρας νερού (1978), Έργο σε ταράτσα στη Χάι Λάιν (2012) και Ανεβάζοντας το “Lateral pass” (1985/2013), καθώς και το ντοκιμαντέρ για την απαιτητική τέχνη της περφόρμανς Επτά εύκολα έργα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς (2007).

Τέλος, η Μανγκόλτ, στο διάκενο ανάμεσα στο αναλογικό φιλμ και στο ψηφιακό βίντεο, θα μας παρουσιάσει το τελευταίο της ντοκιμαντέρ Καλάμιτι Τζέιν και Ντελφίν Σερίγκ: Μια ιστορία (2020), στο οποίο αποτίνει φόρο τιμής στην εμβληματική ηθοποιό και φεμινίστρια Σερίγκ, διερευνώντας παράλληλα τη σημασία του θηλυκού θρύλου της Άγριας Δύσης για τον σημερινό φεμινισμό.

Επιλογή ταινιών: Μπαμπέτ Μανγκόλτ, Ιουλία Μέρμηγκα
Προγραμματισμός: Ιάκωβος Σκενδερίδης
Εισαγωγικό κείμενο: Ιουλία Μέρμηγκα