"Από το 1950 κρατάω κινηματογραφικό ημερολόγιο [...] Κάποιες μέρες τραβούσα δέκα καρέ, άλλες δέκα δευτερόλεπτα, άλλες δέκα λεπτά. Ή δεν τραβούσα τίποτα. Όταν κάποιος γράφει ημερολόγιο, είναι μια αναδρομική διαδικασία [...] Το να κρατάς ένα ημερολόγιο με την κάμερα, σημαίνει να αντιδράς (με την κάμερά σου) αμέσως, τώρα, αυτή τη στιγμή: είτε το τραβάς τώρα είτε δεν το τραβάς καθόλου [...] Για να τραβάει κάνεις το τώρα, όπως συμβαίνει, απαιτεί τον πλήρη έλεγχο των εργαλείων του (στην περίπτωσή μου της κάμερας Bolex): πρέπει να καταγράψω την πραγματικότητα στην οποία αντιδρώ και επίσης τη συναισθηματική μου κατάσταση (και όλες τις αναμνήσεις) καθώς αντιδρώ· Που σημαίνει επίσης ότι έπρεπε να κάνω όλο το μοντάρισμα επί τόπου, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, στην κάμερα [...] Χρησιμοποίησα μερικούς από τους ήχους που συγκέντρωσα την ίδια περίοδο: φωνές, μετρό, θορύβους του δρόμου και του μετρό, κομμάτια του Σοπέν (είμαι ρομαντικός) και άλλους σημαντικούς και ασήμαντους ήχους." (Γιόνας Μέκας)

Ο Γιόνας Μέκας (1922-2019) γεννήθηκε στη Λιθουανία και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν, μαζί με τον αδελφό του Αντόλφας, αιχμάλωτος σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη. Εκεί αναδείχτηκε σε εμβληματική φιγούρα του αμερικανικού πειραματικού κινηματογράφου και της αβάντ-γκαρντ σκηνής, κάνοντας κυρίως ημερολογιακές ταινίες αλλά και ιδρύοντας, περιοδικά, κολεκτίβες και αρχεία πειραματικών ταινιών. Ήταν ο πρώτος διευθυντής του περίφημου οργανισμού για τον πειραματικό κινηματογράφο Anthology Film Archives. Μέχρι το τέλος της ζωής του έγραφε ποίηση και εξέδιδε βιβλία για τον κινηματογράφο, έκανε ημερολογιακές ταινίες με φιλμ αλλά και με τα νέα ψηφιακά μέσα.