Σε αυτή τη σάτιρα της αστικής ζωής του Παρισιού, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν δύο παλιά αριστοκρατικά αντικείμενα, ένα σερβίτσιο από πορσελάνινα πιάτα του 18ου αιώνα και ένα γυμνό ζωγραφικό πορτρέτο του 19ου αιώνα. Ενώ η παρελθούσα αίγλη αυτών των αντικειμένων έχει οριστικά χαθεί, στην ταινία, στο διάστημα δύο ή τριών ημερών, τα αντικείμενα αυτά αγοράζονται και κλέβονται, χάνονται και ξαναβρίσκονται, σπάνε και σχίζονται, από ένα πλήθος ετεροκλήτων χαρακτήρων, πλουσίων και φτωχών, ανθρώπων του νόμου αλλά και του δρόμου... Ο Ιοσελιάνι, σε αυτήν την “αφηρημένη κωμωδία”, όπως την έχει χαρακτηρίσει, χορογράφει ένα περίπλοκο δίκτυο σχέσεων έρωτα και εξαπάτησης, και περισσότερο αποσκοπεί στο να καταδείξει τον παραλογισμό και την αστειότητα της ύπαρξης και των κοινωνικών τάξεων, πάρα να πει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Άλλωστε, δανειζόμενος τον τίτλο από τον Σαίξπηρ, βλέπει με τρυφερότητα τους “ευνοούμενους του φεγγαριού, τις πόρνες και τους αλήτες!”

Οτάρ Ιοσελιάνι

Ο Οτάρ Ιοσελιάνι γεννήθηκε στην Τιφλίδα της Γεωργίας, όπου σπούδασε μουσική σύνθεση, διεύθυνση ορχήστρας και πιάνο. Το 1953 πήγε στη Μόσχα να σπουδάσει μαθηματικά, αλλά σε δύο χρόνια τα παράτησε και σπούδασε κινηματογράφο στην κρατική σχολή, όπου, μεταξύ άλλων, είχε δάσκαλο τον Αλεξάντερ Ντοβζένκο. Ενόσω ήταν φοιτητής, δούλεψε στη Τιφλίδα ως βοηθός σκηνοθέτη και μοντέρ ντοκιμαντέρ. Όταν η μεσαίου μήκους ταινία του “Απρίλης” (1961) δεν πήρε διανομή, εγκατέλειψε το σινεμά και μεταξύ 1963-65 δούλεψε πρώτα σαν ναύτης και μετά σαν βιομηχανικός εργάτης στη μεταλλουργία. Όταν και η ταινία του “Παστοράλε” (1976) είχε περιορισμένη διανομή, ο Ιοσελιάνι άρχισε να γίνεται σκεπτικός για την καλλιτεχνική ελευθερία στην πατρίδα του. Το 1984 μετακόμισε στη Γαλλία όπου σκηνοθέτησε τους “Ευνοούμενους Του Φεγγαριού” που κέρδισε το Ειδικό Βραβείο Των Κριτικών στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Οι ταινίες του έχουν παρουσιαστεί σε μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις.

Παρακολουθήστε την ταινία online εδώ