• Ελληνικός Τίτλος Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές
  • Αγγλικός Τίτλος Seven Beauties
  • Πρωτότυπος Τίτλος Pasqualino Settebellezze
  • Έτος: 1975
  • Είδος: Μυθοπλασία
  • Χώρα: Ιταλία
  • Διάρκεια: 116'
  • Σκηνοθεσία / Σενάριο: Lina Wertmüller
  • Φωτογραφία: Tonino Delli Colli
  • Μοντάζ: Franco Fraticelli
  • Μουσική: Enzo Jannaci
  • Ηθοποιοί: Giancarlo Giannini, Shirley Stoler, Elena Fiore, Fernando Rey
  • Παραγωγή: Arrigo Colombo, Lina Wertmüller
  • Διακρίσεις: Oscars, 1976
  • Χρώμα: Έγχρωμη & Ασπρόμαυρη
  • Ήχος: Με Ήχο
  • Γλώσσα: Ιταλικά
  • Φορμάτ: Μη διαθέσιμη πληροφορία
  • Αποκατάσταση: Αποκατεστημένη το 2019 από το Centro Sperimentale di Cinematografia-Cineteca Nazionale από το αρχικό αρνητικό της RTI-Mediaset, σε συνεργασία με την Infinity, στο εργαστήριο Cinema Communications Services Rome. Η αποκατάσταση του ήχου έγινε από τον Federico Savina. Restored in 2019 by the Centro Sperimentale di Cinematografia-Cineteca Nazionale from the original negatives provided by RTI-Mediaset, in collaboration with Infinity at the laboratory of Cinema Communications Services Rome. Restoration of the soundtrack by Federico Savina.

Ο Πασκουαλίνο (και οι “εφτακαλλονές”), ένας απεχθής αφεντικούλης που τυραννάει τις γυναίκες της οικογένειάς του, είναι ένας έκδηλα αρχετυπικός χαρακτήρας του σύμπαντος της Βερτμίλερ. Μπλεγμένος παρά τη θέλησή του στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, μας παρουσιάζεται όλο και πιο αντιπαθητικός, με τις καιροσκοπικές αποφάσεις του εις βάρος των συντρόφων του. Η αισθητική της παρακμής της Βερτμίλερ βασίζεται εν πολλοίς στην ερμηνεία του αγαπημένου της ηθοποιού Τζανκάρλο Τζιανίνι, ο οποίος με το σπινθηροβόλο βλέμμα του μας κάνει να μετερχόμαστε από το ερωτικό στο ενστικτώδες, από το γεμάτο χάρη στο χυδαίο, από τον πάνθηρα στην ύαινα. (Νικολά Μεταγιέ)


Η Λίνα Βερτμίλερ (1935-2021) ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας με την ταινία Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές (1975). Νευραλγικό ρόλο στο έργο της κατέχει η έννοια της εκτράχυνσης. Με “ακολασία” στη φόρμα και την αφήγηση, η σκηνοθέτις πάσχιζε να διαστείλει στην οθόνη τα ελαττώματα της πολιτικά απαθούς, μάτσο και λάγνας ιταλικής κοινωνίας, μέσω της απεικόνισης της ενθάρρυνσης των συμπεριφορών τέτοιων άθλιων χαρακτήρων. Ξεκίνησε ως σεναριογράφος και για πρώτη φορά εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη το 1963 στην ταινία 8½ του Φελίνι (Νικολά Μεταγιέ, Σελίν Ρουιβό)


Γραφεία

Κινηματογράφος

Member of

europa-cinemas-creative-europe