Το φετινό αφιέρωμα “Αποκαταστημένες και υπέροχες” σας προτείνει να ανακαλύψετε εκ νέου στη μεγάλη οθόνη κλασικές, σπάνιες, αλλά και ξεχασμένες ή χαμένες ταινίες.
Μεταξύ αυτών, δύο πρώιμα βωβά φιλμ σε σκηνοθεσία της Ζερμέν Ντιλάκ και της Μουσιδόρα – Ισπανική γιορτή (1920) και Ήλιος και σκιά (1924) – αποδεικνύουν ότι η γυναικεία κινηματογραφική δημιουργία ήταν παρούσα στη Γαλλία της δεκαετίας του 1920. Τόσο η Ντιλάκ όσο και η Μουσιδόρα επέλεγαν να είναι οι ίδιες παραγωγοί των ταινιών τους, ώστε να έχουν την ελευθερία να δημιουργούν σύνθετους γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι σε αυτές τις ταινίες έχουν κοινές αναφορές στην ισπανική κουλτούρα. Η σπουδαία Λίνα Βερτμίλερ, η οποία μας άφησε πρόσφατα, είναι άλλη μία γυναίκα σκηνοθέτις του προγράμματος. Με δεξιοτεχνία και χιούμορ, Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές (1975) προσφέρει ένα κριτικό βλέμμα πάνω στην κοινωνία της Ιταλίας.
Οι ταινίες Ο μπαμπούλας (1979) του ινδού σκηνοθέτη Γκοβιντάν Αραβιντάν και το Το σκάκι του ανέμου (1976) του ιρανού σκηνοθέτη Μοχάμεντ Ρεζά Ασλανί, οι οποίες θεωρούνταν χαμένες για πολλά χρόνια, αποκαταστάθηκαν πρόσφατα. Πειραματιζόμενοι με τη φόρμα και την αφήγηση, οι ζωγράφοι και ποιητές Αραβιντάν και Ασλανί είχαν μια ρηξικέλευθη προσέγγιση ως κινηματογραφιστές. Τα σωζόμενα υλικά των ταινιών τους που κινδύνευαν από την αποσύνθεση και την καταστροφή ανακτήθηκαν μετά από την ενδελεχή έρευνα που διεξήγε
το Ίδρυμα Κινηματογραφικής Κληρονομιάς της Ινδίας και από τους απογόνους του Ασλάνι αντίστοιχα.
Ο Θαλασσοπόρος (1924) του Μπάστερ Κίτον είναι μια κορυφαία κλασική κωμωδία της δεκαετίας του 1920, της οποίας οι διάφορες εκδοχές που υπήρχαν μέχρι σήμερα ήταν είτε ελλιπείς είτε η ποιότητα της εικόνας είχε υποβαθμιστεί από τα πολλά αντίγραφα. Η νέα αυτή αποκατάσταση σε 4Κ πραγματοποιήθηκε από το καλύτερα σωζόμενο φιλμ νιτρικής κυτταρίνης που είχε φτιαχτεί απευθείας από το αρχικό αρνητικό και το οποίο φυλασσόταν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Θα παρουσιαστεί με νέα μουσική συνοδεία του συνθέτη Αντόνιο Κόπολα.
Ο σπουδαίος Ετόρε Σκόλα είναι επίσης μέρος του προγράμματος με την ταινία του Είχαμε αγαπηθεί τόσο (1974), όπου η σκληρή κριτική της μεταπολεμικής Ιταλίας συναντά μια ποιητική της μελαγχολίας και της νοσταλγίας, όπως και ο Μπράιαν Ντε Πάλμα και η μπαρόκ ροκ όπερα Φάντασμα του Παραδείσου (1974) που θα προβληθεί στην αρχική εκδοχή του σκηνοθέτη. Τέλος, η Σχοινούσα (1982) είναι μια ωδή στην ομορφιά του νησιού τη δεκαετία του 1980, μέσα από τη ματιά ενός γάλλου επισκέπτη, του Ζαν Μπαρονέ.
Οι νέες αυτές αποκαταστάσεις μας προσκαλούν σε μία όσο το δυνατόν πιο αυθεντική κινηματογραφική εμπειρία.
Επιμέλεια, προγραμματισμός, εισαγωγικό κείμενο: Σελίν Ρουιβό
(ανεξάρτητη ειδήμονας στην αποκατάσταση ταινιών)
